vrijdag 25 mei 2012

Tandpijn om te missen als kiespijn..

Niet alleen het weer in België is aan de betere hand, ook mijn tand is aan het genezen. Na enkele dagen antibiotica nemen, kan ik eindelijk weer praten zonder al te veel pijn (tot groot jolijt van Sam want het is gedaan met de stilte). Vandaag heb ik terug een beetje rijst gegeten en dit weekend staat op mijn menu: veel ongezonde dingen want ik moet terug op krachten komen om maandag weer voor de klas te kunnen staan! Momenteel is de afstand van mijn bed tot aan de badkamer een vermoeiende tocht, maar dat is niet zo verwonderlijk als je weet dat ik sinds vorige week donderdag amper gegeten heb.

Hopelijk blijft de tandpijn weg tot en met zeven juni want op die dag heb ik een afspraak gemaakt met mijn tandarts! Ik hoop dat mijn familie en vrienden nu niet denken dat mijn tandarts op de eerste plaats komt, maar het is een noodgeval! Als mijn tand dan volledig hersteld is, kan ik knuffels en zoenen ontvangen om mijn terugkeer te vieren!

Volgende week is het de laatste lesweek. Aangezien we in het begin van dit schooljaar slechts twee dagen hebben kunnen lesgeven en ik deze week alleen mijn slaapkamer gezien heb, kijk ik echt uit naar de lessen! Het is meteen ook afscheid nemen van de leerlingen en alle leerkrachten…

Trouwens, ik heb vandaag in de krant gelezen dat het misschien de warmste zomer ooit zal worden. Volgens mij heb ik daar iets mee te maken. Beter zelfs, ik heb daar alles mee te maken. Iedereen heeft in elke brief of in elke mail gevraagd om wat zon op te sturen en kijk, ze zal er zijn! Kaartjes om mij te bedanken of om mij uit te nodigen om een frisse sangria te komen drinken, mogen verstuurd worden naar mijn thuisadres!

maandag 21 mei 2012

Op je tanden bijten..

Ik heb het vermoeden dat ik in mijn onderbewustzijn jaloers ben geweest op Sam zijn ervaring met de dokter. Mijn lichaam moet gedacht hebben, laten we ook eens iets beleven. Ik ben niet van rotsen gevallen, ik heb geen stunts uitgehaald en toch heb ik sinds vorige week donderdag een vreselijke pijn. Tandpijn.

U denkt nu, dat valt wel mee.. Maar ik heb erover nagedacht om een touwtje rond mijn tand te binden en het uiteinde aan de deur vast te maken en gisteren heb ik aan Sam gevraagd om mijn tand uit te kloppen. Hij wou dit niet doen, zelfs niet na een smekende blik. Wanneer een pijnstiller geen uitweg meer is, moet je naar de tandarts. Met de nodige schrik stap ik samen met Sam de tandkliniek 'Dental Smile' in Surin binnen nadat we een heerlijk busritje achter de rug hadden op een krakende bus. Mijn hoofdpijn was nog niet erg genoeg.

Na twee uur wachten is de tandarts er, een vriendelijke jonge vrouw met een even vriendelijke assistente. Het Engels van de tandarts is zeer goed, op deze manier kan ik haar zeggen wat het probleem is en zal ze mij begrijpen. Ik leg het probleem uit en alsof ik zou liegen tegen de tandarts over welke tand mij aan het martelen is, tikt ze met een metalen voorwerp op al mijn tanden. Als ze bij mijn pijnlijke tand komt moet ik me inhouden om het niet uit te schreeuwen. Nadat de assistente een foto genomen heeft, waarbij ook zij nog even moest duwen op mijn tand, legt de tandarts me haar plan uit. Mijn tand moet ontzenuwd worden en in Thailand duurt het vier weken om dat proces af te ronden. Zoals jullie weten sta ik binnen twee weken terug in België, dus dat was geen optie. De tandarts schrok toen ik zei dat ik al vier dagen rondwandel met deze pijn (ik ben een heldin), daarom wil ze mijn pijn verzachten door mijn tand open te boren, schoon te maken en te vullen met iets verzachtends. De pijn zal niet weg zijn, maar hopelijk zal de pijn nu dragelijk worden de komende twee weken (lang leve pijnstillers) .

Na 5 minuten boren zegt de tandarts plots “oi”, aangezien ze meteen stopt met boren en ik meteen een tweede foto moet laten nemen, veronderstel ik dat “oi” gelijk is aan “oei”.. Maar na de foto gaat ze meteen weer verder. Ik lig in een klein kamertje, alles ziet er netjes uit en op mijn gezicht ligt een doek met een gat in, zodat de tandarts alleen mijn mondholte ziet en ik helemaal niets. Elke minuut schrik ik dan ook even als ze weer begint te boren, de tandarts en haar assistente vinden dit blijkbaar grappig, maar mijn gevoel voor humor was op dat moment ook verdoofd. Na 45 minuten krijg ik terug gevoel in mijn tanden, het enige probleem was dat de tandarts nog niet klaar was. Na meerdere kreten van pijn heb ik een extra verdoving gekregen en ging het boren gezellig verder. Als de tandarts klaar is, vraagt ze me hoeveel pijn ik nu nog heb. Aangezien ik nog verdoofd was, kon ik niet echt antwoorden op haar vraag en lach ik maar even naar haar, met een krom gezicht van de verdoving.

Drie foto’s, 37 euro armer (goedkoop als je het vergelijkt met de prijs in België, maar dit is zéér duur voor de Thaise bevolking!) en een uur en twintig minuten later wandel ik met een licht hoofd uit de tandkliniek. Ik hoop dat de pijn de komende twee weken dragelijk zal zijn en als ik thuis ben, is mijn tandarts een van de eersten om mij terug te zien in België..