zaterdag 28 april 2012

De laatste nachtjes op de meisjesafdeling van de Rajamangala University..

Het is vrijdagavond, de week is weer voorbij gevlogen dus het is tijd voor een nieuw verslag!

Zaterdag zijn we een lesje Engels gaan bijwonen in Rajapat University. Zoals op elke Thaise school komt ook hier de docente een half uur te laat. We nemen plaats op enkele wankele bankjes en volgen samen met een twintigtal studenten de les. Na en halfuurtje blijkt dat de les voornamelijk in Thai verloopt. We melden de docente dat we een “meeting” hebben en we verlaten zonder schaamte het lokaal. Het Engels van de docente was erg slecht. Waarschijnlijk is dat de reden waarom we geen vragen mochten stellen. We gaan lunchen in een nieuw restaurantje en we worden als belangrijke gasten ontvangen, ik denk dat ze hier nog niet veel farang gezien hebben. In de namiddag werken we verder aan onze taken, spelen we wat pingpong en drinken we een heerlijk verfrissende chocolate-ice.
Mijn nieuwe verslaving: Chocolademelk met ijs.

Zondag is het weer een echte rustdag, er staat niets op het programma dus werken we weer wat voor school, spelen we pingpong (we zijn professionals als we terug zijn) en we drinken een chocolate-ice.

De volgende dag gaat de wekker af rond 8 uur. Om 9 uur verwacht Pi Eve mij om samen les te geven. Een van de studenten pikt me op met zijn scooter om me naar het juiste gebouw te brengen (de universiteit is verschrikkelijk groot). Als ik aankom staat Pi Eve al in de klas, het is uitzonderlijk maar af en toe zijn de leerkrachten op tijd. Vandaag geven we twee uur les over apologizes and complaints. We bestuderen nieuwe woordenschat en oefenen de woorden in met een rollenspel. Tijdens dit vak moeten de leerlingen normaal een conversatie instuderen maar nu ik er ben moeten ze een eigen conversatie maken zonder hun boek te gebruiken. Ik heb al met deze leerlingen gesproken dus ik weet dat ze kunnen communiceren als ze gewoon even nadenken. De les verloopt zeer vlot en Pi Eve is blij dat de leerlingen zoveel Engels gesproken hebben.

Voor lunch rijden we terug mee met onze collega’s van de universiteit. Ze brengen ons naar een restaurant waar de specialiteit kikker is. Ik heb van de kikker geproefd, maar door de vele kruiden die ze gebruiken proef je helemaal niets van de kikker. Wel kan ik zeggen dat zo’n kikker vol beentjes en kraakbeen zit. Smakelijk kan je zo’n beestje dus niet opeten en na een proevertje ben ik begonnen aan de papaja salade, de vis, het omelet enz.. In de namiddag bereiden we het project van donderdag en vrijdag voor. Tijdens dat project zullen we lesgeven aan mensen van buiten de universiteit, jong en oud. Pi Eve heeft ons gevraagd om les te geven over het ziekenhuis, de politie, de brandweer en het kantoor.

Dinsdag zijn we, rarara.. weer een dag vrij. We luieren weer, werken weer een beetje, luieren weer een beetje en zo gaat het enkele uren door.. In de namiddag ontmoeten we Pi Eve, we tonen ons materiaal voor haar project en om eerlijk te zijn heeft ze het niet echt bekeken. Ze heeft vooral stress voor haar eigen werk, want voor haar eigen deel heeft ze nog niets gedaan. We bekijken een deel van het materiaal, allemaal kopieën uit werkboeken. We geven haar wat tips, maar het werk moet ze zelf doen. We hebben een taakverdeling dus iedereen doet zijn deel.

’s Avonds gaan we op tijd slapen want morgen worden we verwacht op een congres. Waarover het congres gaat, weten we niet, ik ben benieuwd!

Na een frisse douche in de ochtend doe ik mijn schoolrokje en een bloesje aan. Ik zie eruit als een Thaise leerkracht, klaar om weer op de foto te gaan na de zoveelste openingsceremonie. De Thaise docenten van onze faculteit brengen ons naar het lokaal en we moeten helemaal vooraan plaatsnemen naast het departementshoofd en de decaan. Alle aanwezigen bestuderen ons van kop tot teen en in het Thai worden we verwelkomd. Na een half uurtje in het niets staren en een gebed voor Boeddha, wordt de openingsceremonie afgesloten. We worden gevraagd om enkele posters in verband met het congres te bekijken. Af en toe was er een deel in het Engels en daaruit konden we opmaken dat er vier verschillende projecten voorgesteld zouden worden. Eén project voor elke campus van de universiteit. Elk project is een onderzoek naar een nieuwe manier om interessante presentaties te geven voor een internationaal publiek. Een van de projecten zou een prijs winnen en de eerste prijs is 2000 Baht of ongeveer €50. Persoonlijk lijkt me dat een vrij laag bedrag, wetende dat er maanden aan die projecten gewerkt werd door zeer veel mensen, maar uiteraard is de eer om te winnen veel belangrijker.
Op het congres: "KM For Change"

Nadat we de posters bekeken hadden en we model hebben moeten spelen worden we naar een aula gebracht waar er nog andere presentaties gegeven werden. Na een presentatie is er een jury die vragen stelt, maar wij begrijpen er absoluut niets van. We kijken wat verveeld rond, negeren de fototoestellen en camera’s die ondertussen meer foto’s hebben van ons dan wij zelf genomen hebben de afgelopen maanden. Na de vijfde presentatie is er een korte pauze. Ik vraag aan een van de docentes of we wat verder mogen werken voor het project van Pi Eve. De docente begrijpt dat we ook helemaal niets begrijpen van de presentaties en we mogen vertrekken. Uiteraard moeten we niets meer voorbereiden want dankzij de vrije tijd die we hier hebben, is alles al af maar het is een goed excuus om de aula te verlaten. Een aula waar de airco volgens mij op 20°C stond, want er waren net geen ijspegels te zien in het lokaal.
In de aula volgen we geboeid de presentaties waar we niets van begrijpen.

’s Avonds worden we verwacht in het huis van het opleidingshoofd want het is onze laatste week en het is een afscheidsetentje voor ons. Onze collega’s leren ons Thaise curry, een glas-noodle salade en een ander gerecht met een moeilijk naam te maken. We snijden de groentjes en we gaan samen rond het vuur staan, het is om te smelten, maar ze doen dit speciaal voor ons dus we vechten tegen de flauwtes van de warmte. Na het bereiden van de gerechten zetten we alles op de matten, nemen we plaats op de grond en proeven we van onze eerste zelfgemaakte Thaise maaltijd. Het eten is super lekker en het is weer lekker gezellig.. De afwas doen we ook samen en dat gebeurt op zijn Aziatisch.. Je vult een klein kuipje met water, je giet er een beetje detergent in en daarin was je al de borden, bestek, potten en pannen in af. Daarna vul je een zéér grote kuip met water en als die vol is, laat je de kraan nog openstaan en zo spoel je al het materiaal en tevens ook het terras. Of dit een hygiënische manier is, laat ik graag in het midden want de mensen zijn zo lief en het eten was zo lekker.
Onze collega's van de universiteit, stuk voor stuk bijzonder hartelijke mensen!!

Gisteren, donderdag was het de eerste dag van het project van Pi Eve. Als we toekomen om 8 uur vraagt Pi Eve ons om de pre-test na te kijken. We vinden ongeveer tien fouten en een deel van de test is gekopieerd uit onze werkblaadjes die we die dag zouden gebruiken. Rond half negen worden we naar een ander gebouw gebracht voor de beginceremonie. Het lokaal vult zich met een dertigtal geïnteresseerden. Een papa met zijn twee zoons, enkele leerkrachten en enkele mensen die willen praten met de farang. Na de ceremonie, met een speech van de decaan, moet iedereen zich voorstellen. Ondertussen komt een docente ons vragen of we nog vlug een spelletje kunnen bedenken van een twintigtal minuten, want om 10 uur is het de pre-test. Pi Eve had ons gezegd dat de les zou starten om 9 uur, maar we zijn deze manier van werken ondertussen al gewoon. We doen dan maar een woordslang want meer inspiratie hebben we niet in de minuut die we hebben om een spel te bedenken. De aanwezigen vonden het blijkbaar toch een leuk spel want ze applaudisseren als de woordslang twee maal rond is geraakt!
Als de pre-test begint zien we dat Pi Eve de fouten verbeterd heeft maar dat ze het gekopieerde deel heeft laten staan. We zeggen haar dat we dat echt niet fijn vinden en ook de baas van Pi Eve toont haar ongenoegen, wat we niet gewoon zijn van de Thai.
Na de test begint onze les, we laten de studenten elkaar interviewen. Een zeer goede spreekoefening om het niveau van de groep in te schatten. Nadien doen we enkele uitspraakoefeningen en spelen we spelletjes om te herhalen. De tijd vliegt voorbij en als het tijd is voor lunch, zien onze collega’s dat Pi Eve enkel eten heeft besteld voor de studenten en niet voor ons. Enkele collega’s springen in de auto want veertig minuten later begint onze les terug!
Lesgeven aan een groep 14 tot 60 jarigen. Heel speciaal!

Lunchen met het departementshoofd en de decaan.

In de namiddag bestuderen we nieuwe woordenschat in verband met winkelen, eten in een restaurant en een kamer boeken in een hotel. Na elk lesstukje spelen we rollenspelletjes en moeten de studenten een conversatie naar voor brengen. Sommige studenten doen dit fantastisch en improviseren erop los! We hebben ook materiaal meegebracht om winkeltje te spelen, op die manier moeten de studenten improviseren en goed luisteren naar wat wij, de winkelbedienden hen zeggen of vragen.

We wisselen de conversaties af met een spreekoefening aan de hand van Where is Wally? afbeeldingen. De studenten moeten een personage uit de tekening kiezen en er iets over vertellen. Sommigen vertelden iets over de kledij en anderen stelden zichzelf, hun man en kinderen voor. Na de les was het weer een echte fotoreportage, we zijn precies drie bekende Thai..

Vandaag waren we weer te gast in het programma The Voice Of Surin, een live radioprogramma. De presentator, meneer Chatchai Chumnum, had vandaag enkele dingen voorbereid, hij had namelijk Belgische spreekwoorden opgezocht en deze vertaald. Ik zal u enkele voorbeelden geven..
“Experience is the comb that nature gives us when we are bald”

“The bee, from her industry in the summer, eats honey all the winter”

Tijdens het programma kwamen er vandaag ook enkele luisteraars aan bod. Sommigen om ons hallo te zeggen, anderen om hun visie over Engels in Thailand te geven. Eén luisteraar is er in geslaagd om vijftien minuten aan het woord te blijven. De beleefde presentator heeft de man niet onderbroken en hem hartelijk bedankt voor zijn bijdrage aan het programma. Wat de luisteraar juist gezegd heeft, weet ik niet want helaas begrijp ik nog geen vloeiend Thai.
"The Voice Of Surin"

Na het programma neemt meneer Chumnum ons mee naar een computerwinkel waar ook een koffiehuisje in gevestigd is. Ik bestel een Iced Dutch Cocoa en smul van de heerlijke koekjes die op tafel staan. Na een gesprek over de godsdienst in Thailand nemen we afscheid van meneer Chumnum. Misschien geven we nog eens samen les in het ziekenhuis, maar het is ook mogelijk dat dit onze laatste ontmoeting was. Hij wenst ons alvast zeer veel geluk in de toekomst en wij bedanken hem om ons uit te nodigen in zijn programma en voor de les in het ziekenhuis. Meneer Chumnum is een oprechte, vriendelijke man, het was een eer om met hem te mogen werken

In de namiddag gaan we voor de laatste keer naar het Linguistic Department. Ik krijg direct een lift van en vriendelijke voorbijganger want mijn band staat sinds woensdag plat.. We volgen de les van Pi Eve en meneer Tracher David, een Canadees die al vier jaar in Thailand woont met zijn Thaise echtgenote. Na de les is er een afscheidsceremonie. Elke student krijgt een certificaat en ook Sam, Sally en ik krijgen een certificaat van leerkracht op de universiteit. We krijgen ook nog en prachtig afscheidscadeau van de decaan: op zijde geborduurde olifantjes, ingekaderd met een zeer lief kaartje bij. We zijn aangenaam verrast en ook op kantoor krijgen we nog enkele cadeautjes! We nemen afscheid van onze collega’s, we bedanken hen, want de laatste twee weken op de universiteit waren super! We spreken af om voor ons vertrek richting België nog eens te gaan feesten in Surin, een afscheid op zijn Thais!
Afscheid nemen met een feesthoed op..

’s Avonds nemen Pi Nok en Pi Eve ons mee naar het grillrestaurant. Het regent vreselijk hard, dus we zijn zeer blij dat we met hen kunnen dineren want alle restaurantjes langs de weg zijn nu gesloten. Wanneer ze ons afzetten aan de universiteit zien we dat er weer een black-out is! We lopen door de regen en in het donker naar ons gebouw waar twee vriendelijke studentes ons naar onze kamer begeleiden met een lampje. Twee minuten kater komen ze ons een kaars brengen, wat wij super lief vinden, maar we zijn voorbereid en we hebben zelf kaarsjes gekocht na de vorige black-out. Sally en ik kijken naar een filmpje op mijn laptop maar tien minuten voor het eind valt mijn computer uit en dus moeten we wachten tot morgen om verder te kunnen kijken.. Ik sluit mijn dag af met een toiletbezoek bij kaarslicht. Onze kakkerlak en andere vriendjes komen er gezellig bij zitten, dus zo eindigt mijn week op een romantische manier..

Een tête-à-tête op het toilet..
Wat brengt het weekend ons..
- Een bezoek aan Surin! Voor het lesgeven op de universiteit hebben we elk 800 Baht gekregen. Met dit geld gaan we Engelse leesboeken kopen om aan onze school in Lamduan te geven!

- Kranten uitpluizen. Het project van Pi Eve heeft de krant gehaald én wij staan er in met een mooie foto..

- Zondag komt Pi Nie, onze eerste gastheer ons oppikken, de laatste vijf weken zullen we terug in zijn huis mogen logeren.

- De voolaatste keer onze koffers inpakken......
   

Geen opmerkingen:

Een reactie posten