Studio Surin 97.50 fm!

19 april

 Oorspronkelijk zou ik vandaag een uurtje lesgeven op de universiteit. Jullie horen me al komen, de les is inderdaad niet doorgegaan en raad eens wanneer ik dat te horen kreeg. Tien minuten voor de start van de les. Had je dat geraden?

We zijn vandaag gaan lunchen met enkele docentes van de universiteit, we hebben noodles gegeten en het was echt zeer gezellig. Als we in de eerste week deze mensen al ontmoet hadden, ben ik er zeker van dat ons gevoel over de universiteit anders zou zijn. Sam en ik zijn samen met enkele docenten achter in de pick-up gaan zitten en werden als de echte Thai vervoerd. Onderweg naar de universiteit stoppen we even voor een Thaise ijsthee. Een mix van ijs, thee, kokosmelk en niet definieerbare mengseltjes. Ik vond de smaak vreselijk, maar als ze het me vragen lach ik en knik ik dat ik het lekker vind. Wie mij goed kent, weet dat dit niet gemakkelijk is. Meestal zeg ik wat ik denk, maar in Thailand moet je dingen verbloemen om de mensen niet te kwetsen.

Na de lunch wacht ik in de leraarskamer. De airconditioner blaast vrolijk frisse lucht in de kamer, want het is weer zeer warm vandaag, de wind voelt zelfs aan als elektrische verwarming.. Helaas wacht ik voor niets want de les gaat niet door. Vreselijk, de zoveelste keer dat ik een les maak die uiteindelijk niet doorgaat. Ik ga dan maar naar mijn kamer om een beetje te werken aan taken voor mijn hogeschool in België, daar heb je wel de zekerheid dat je de taken moet indienen voor een bepaalde datum. Sommige mensen vinden een deadline stresserend, voor mij is dit nu geruststellend geworden.

Dan volgt er nu iets schokkerend. Zit u stevig op uw stoel?

Ondanks het feit dat we op de saaie, vreselijke universiteit zijn, was het vanavond de gezelligste avond die ik in Thailand heb beleefd. We zijn gaan picknicken aan de dam in Surin met onze collega’s van de universiteit. We hadden nog nooit van de dam gehoord en het was er prachtig! Een zeer groot meer waar je kan zwemmen, eten, drinken,.. Onze collega’s bestellen verschillende Thaise gerechten en we hebben ervan gesmuld! We hebben gelachen, gepraat over koetjes en kalfjes, genoten van het prachtige uitzicht en het heerlijke gezelschap. Stiekem heb ik al spijt dat volgende week onze laatste week is met deze mensen. Ze zijn oprecht geïnteresseerd in ons en willen ervoor zorgen dat we echt genieten van onze periode aan de universiteit.

20 april 2012

 Vandaag werden we om half negen opgepikt door dhr. Chumnum, de man van het Engels consulaat. Hij brengt ons naar het centrum van Surin waar we verwacht worden voor een live radioprogramma. Na een twintigtal foto’s mogen we plaatsnemen achter de microfoon. Het is geen opnamestudio als die van Studio Brussel, maar we hebben een microfoon en er zit een technicus achter een glazen wand om onze verhalen de wereld in te sturen.

Elke vrijdag nodigt dhr. Chumnum enkele buitenlanders uit in zijn studio. Het programma heet “The voice van Surin” en omdat Azië in 2015 een unie wordt, wil hij dat de Thai meer Engels horen op de radio. Hij stelt ons vele vragen over het onderwijs in België, hoe we het onderwijs in Thailand ervaren, hij vraagt tips om sneller Engels te leren,.. Net voor het eind van het interview vraagt hij ons om het nationaal volkslied te zingen. Elke Thai kent het Thaise volkslied uit het hoofd, op school zingen ze het dan ook elke dag. Als we vertellen dat wij de tekst niet echt kennen, kijkt hij toch verbaasd. Ik sta recht met mijn camera in de aanslag zodat Sam en Sally kunnen zingen en ik het nodige bewijsmateriaal heb. Na de zin “Oh dierbaar België, oh heilig land der vaderen” gaat Sam verder met “pom pom pom..” zoals elke Belg dat doet. Sally is ondertussen aan het lachen dus Sam vervult zijn plicht op de radio!

Het was een zeer fijne ervaring en we hebben het programma als MP3 meegekregen. Dus de liefhebbers kunnen onze Thaise radio ervaring beluisteren als we terug zijn in België.

Na de uitzending neemt dhr. Chumnum ons mee naar “ons” bakkertje in Surin. Hij vraagt of we het bakkertje kennen, en met blinkende oogjes zeggen we dat we verslaafd zijn aan de producten die je hier kan kopen. Hij trakteert ons op een drankje en cake, al kan je hier niet echt spreken van een drankje, ze serveren hun drank namelijk in literglazen.

Als dhr. Chumnum ons afzet aan de universiteit vertrekken Sally en ik meteen naar de universiteit naast de onze (Sam geeft forfait door twee platte banden). Daar zouden we een Engelse les mogen observeren, we moeten alleen nog toestemming vragen aan het opleidingshoofd. Omdat we de weg niet kennen, komen we twintig minuutjes te laat aan, volgens Thaise normen is dat nog op tijd, maar voor buitenlanders telt deze regel blijkbaar niet. Het opleidingshoofd is al vertrokken. Op onze terugweg krijgt Sally telefoon van miss Nok. Het is nu kwart voor twaalf dus weer gloeiend heet, ideaal om wat rondjes te fietsen. Het opleidingshoofd zou op de terugweg zijn naar de universiteit. Sally en ik racen van schaduwplek naar schaduwplek en we parkeren onze fiets (nog steeds met bijbehorend mandje) tegen een boom. Een dame spreekt ons aan uit naam van het opleidingshoofd. Ze zegt dat we maandag moeten terugkomen omdat het opleidingshoofd naar huis is, en dus ook niet meer terugkomt. We leggen haar uit dat we enkel een Engelse les willen observeren en dat onze contactpersoon miss Nok alles al geregeld heeft met een docente.

Het gesprek met het opleidingshoofd was volgens ons slechts een formaliteit. De dame wenst met onze contactpersoon te spreken en uit dat telefoontje is gebleken dat miss Nok helemaal niets had geregeld op de universiteit. Gelukkig was de dame van goede wil en ze is bereid om zelf enkele docenten te telefoneren. Na enkele telefoontjes heeft ze een docente gevonden, maar er is een voorwaarde. We mogen geen vragen stellen aan de docente of aan de studenten. We mogen dus in stilte aanwezig zijn. In België is iedereen nogal beleefd opgevoed, dus we waren ook niet van zin om ons te bemoeien met de docente haar les. Maar goed, misschien wou de docente gewoon zeker zijn dat we stil zouden zijn. Morgen worden we rond half twaalf uur verwacht, persoonlijk vind ik het een raar uur om een les te starten, maar goed, we zullen er zijn.

Vanavond zijn we gaan eten met Boom, de gastvrouw uit Prasat. Ze heeft ons meegenomen naar een restaurantje met typische bamboehutjes. Het eten was zeer lekker en ik na ga ik mijn avondje afsluiten met een filmpje en een glas zelfgemaakt ijsthee!