Nieuwjaar vieren op een eiland..

Het is nu al eventjes geleden dat ik iets heb geschreven op mijn blog en toegegeven het laatste bericht was niet zo positief, om niet te zeggen zeer negatief. Maar ondertussen zijn er weer zeer veel spannende dingen gebeurd waardoor ik iets interessanter te melden heb dan het saaie leven op de universiteit.

Op zaterdag 7 april zijn we naar Surin vertrokken want er was bezoek op komst. We reserveren drie kamers: een kamer voor mij en Sam, een kamer voor Sally en een kamer voor onze docente uit België, mevrouw Van Cauteren en haar echtgenoot Ivan. Als ze ’s avonds toekomen, krijgen we een dikke knuffel die zij ons moest geven van onze ouders in België! We nemen hen mee naar een restaurantje, eten typisch Thaise gerechten en we praten over onze ervaringen in  Thailand. De uren vliegen voorbij en er wordt geen minuut gezwegen. Wie mij kent, weet dat dit geen verrassing is, maar ook mevrouw Van Cauteren en haar man zijn spraakwatervallen.

Ons verwennen in Surin.

Zondag genieten we van het zwembad en wandelen we wat rond in de stad. Heel veel heeft de stad niet te bieden maar er heerst een zeer gezellige drukte, de mensen zijn ontzettend vriendelijk en de vele kleuren van planten en bloemen maken het geheel af. We nemen onze docente mee naar “ons” bakkertje, we bestellen groene cakejes en milkshakes van Oreo’s, chocolade, groene thee of koffie,.. We waren eventjes vergeten wat we een uurtje later uit eten gingen met Pi Nok en we genoten van het lekkers en het gezelschap.

Pi Nok neemt ons ’s avonds mee naar het grillrestaurant. Ons bezoek is onder de indruk van het restaurantje en ze leren veel bij over de onderwijsstructuur in Thailand. Na het eten bezoeken we een kleine avondmarkt en even later nemen we afscheid van onze docente, wij moeten terug naar de universiteit.

Voor maandag en dinsdag hebben we een busje gehuurd om onze leerkracht mee te nemen naar de universiteit, onze scholen en enkele bezienswaardigheden in de buurt van Surin.

Khmer tempels in Buriram

Op maandag rijden we naar de provincie Buriram. Daar bezoeken we de tempels Muang Tham en Phanom Rung. Twee prachtige tempels in Khmer stijl die zeer goed bewaard zijn gebleven. Ik ben echt onder de indruk en ik word zelfs even stil (echt waar). In de namiddag bezoeken we het Olifantendorp. Onder lichte dwang van mij en mevrouw Van Cauteren zijn Sam en Ivan “vrijwilligers” om op het plein van de olifantenshow te liggen zodat ze een massage kunnen krijgen van de olifanten. Achteraf vonden ze het niet zo erg, maar het duurde wel eventjes voor we hen hadden overtuigd om er te gaan liggen.

Twee mannen in de meisjes afdeling: Schande!

Een prachtige hoed om naar België mee te nemen..

Op dinsdag bezoeken we de universiteit en ik was zeer blij dat mevrouw Van Cauteren en Ivan onze kamers beschreven als “een oude ziekenhuis kamer” en “kamers van in het leger”. We tonen ons materiaal van de taalkampen, foto’s van mijn gastgezin in Lamduan en van onze school die we helaas niet kunnen bezoeken omdat het grote vakantie is. Ik ben blij dat ze tevreden zijn over ons werk, de filmpjes en de boekjes die de leerlingen gemaakt hebben. Nadien bezoeken we het Engels departement, we worden opgewacht door Pi Eve en een docente die ik nog nooit gezien had. We kregen drinken en koekjes en uit het niets zegt de docente dat ze ons schema wil bespreken. We zouden meer les mogen geven, nog diezelfde week. Het frustrerende was dat we van niets wisten, we waren normaal vrij tot en met 17 april. Ondertussen hadden we ook al een reisje geboekt dus de aanpassing van ons schema was onmogelijk. Ik wist al dat de Thaise mensen op het laatste moment hun schema’s aanpassen en dat ze van ons verwachten dat we als hondjes volgen, maar dat wil niet zeggen dat ik het niet frustrerend vind. Zonder ons te excuseren zeg ik dan ook dat we niet vrij zijn omdat ons eerder werd vermeld dat we vrij waren deze periode. Mevrouw Van Cauteren was gelukkig al op de hoogte van ons beperkte uurrooster en vond dus ook niet dat wij ons nu moeten aanpassen. We spreken met de docente een nieuwe datum af, dinsdag 17 april, om ons schema te bepreken. Mevrouw Van Cauteren heeft voor de docente een attentie meegebracht en als dank heeft ze een “kleine” attentie terug gekregen. Een prachtig nieuw hoofddeksel waarvan wij en Ivan meteen vele foto’s wilden nemen..

Na de universiteit rijden we naar Prasat en brengen we een bezoekje aan de school van ons taalkamp. Ik schrok ervan dat de klassen waar we lesgeven er volgens mevrouw Van Cauteren en haar man er zo erg aan toe zijn, en zij hebben al heel wat klassen gezien in de hele wereld... Ok, er zitten gaten in de banken en stoelen enzovoort maar ik denk dat wij onze lokalen al gewoon zijn én sommige lokalen in Lamduan zijn in nog slechtere staat. Onze gastvrouw van tijdens de taalkampen was aanwezig op de school en ze was enthousiast om ons terug te zien en ze nodigde ons uit om iets te komen drinken in haar huis. Mevrouw Van Cauteren was onder de indruk van het huis, het is dan ook geen Thaise woning maar een zeer Westerse villa..

Van het vele heen en weer rijden zijn we toch moe geworden dus na het avondeten nemen we afscheid.

Woensdag worden we ’s morgens vroeg geconfronteerd met een Thai die geen woord Engels begrijpt. We hebben namelijk een minibusje gehuurd samen met mevrouw Van Cauteren. De chauffeur begreep echter niet dat hij op twee verschillende plaatsen mensen moest oppikken. Na vele telefoons en ondertussen een uur later vindt de chauffeur de tweede bestemming en kunnen we vertrekken richting de ferry. Na 7 uur komen we aan in Ao Tammachat waar we meteen richting Ko Chang varen. In Ko Chang nemen we afscheid van onze docente en haar man, maar we maken meteen de afspraak om vrijdag samen Songkran te vieren.  

...

Ko Chang is het tweede grootste eiland van Thailand dat je kan bereiken na een half uurtje varen. Het is een zeer groen eiland met prachtige heuvels en stranden. We hebben een kamer geboekt in “Ban Phu”. Een hotel met 18 kamers die ondergebracht waren in kleine huisjes. We werden ongelooflijk goed ontvangen, iedereen was vriendelijk, we kregen een drankje aangeboden,.. De kamer had een terras met een uitzicht over de heuvels. Als we vertrekken om het eiland te verkennen biedt de gastheer aan om ons te brengen naar Hat Sai Khaeo of White Sand Beach, het langste strand van het eiland. Het is een zeer gezellig strand met palmbomen, gezellige barretjes en een reeks restaurantjes. We gaan meteen een milkshake drinken en verfrissen ons daarna in de zee. Omdat ons hotel redelijk ver van het strand is, beslissen we om de hele avond op het strand te blijven. ’s Avonds nemen we een taxi naar het hotel en omdat het Songkran is binnen 2 dagen profiteren de chauffeurs van de toeristen die naar het eiland gekomen zijn..

Prachtige stranden.

De volgende dag ontbijten we in het hotel en brengt onze gastheer ons terug naar White Sand Beach. Er zijn echter zeer weinig taxi’s en de gastheer is het duidelijk gewend om zijn gasten te brengen. We reizen meteen verder naar Hat Khlong Phrao, een zeer afgelegen strand waar je heerlijk kan genieten van de schaduw van de palmbomen.. Er is een klein restaurantje waar we ’s middags lunchen (als nagerecht neem ik een heerlijke bananenpannenkoek, die kunnen ze in Thailand maken als de besten..).

Watervallen waar je heerlijk kan plonsen..

In de namiddag beslissen we om naar de nabijgelegen Khlong Phlu watervallen te wandelen, dat was geen goed idee want de zon was weer aan het branden en we nemen de taxi om ons te brengen. We beklimmen de rotsen met onze teenslippers, ideaal schoeisel om beklimmingen te doen, en we bereiken een prachtige waterval! In en lager gelegen beekje hebben we al getest of de vissen onze huis ook komen schoonmaken, maar gelukkig deden ze dit niet. We springen in het water en de afkoeling deed enorm deugd. Er waren zeer weinig toeristen dus we hadden plaats genoeg om te zwemmen en Sam heeft weer enkele rotsen beklommen om daarna het water in te duiken, maar deze keer is dit gelukt zonder ongelukken!

Songkran!

Vrijdag 13 april 2012: Songkran. Het begin van het Boeddhistische jaar / Waterfestival. Op deze dag wordt iedereen met water overgoten om te zuiveren en om de overgang van het droge seizoen naar het regenseizoen te vieren. De terugkeer van de groene rijstvelden. Helaas voelde ik me op deze dag niet zo goed, tot in de late namiddag had ik last van duizeligheid. Eten en een dosis Coca Cola brachten geen oplossing, maar ik zou Songkran niet in bed doorbrengen!

We hebben een taxi genomen naar Ban Bang Bao, een vissersdorp op palen in het zuiden van het eiland. De vele haarspeldbochten in combinatie met duizeligheid zorgt voor speciale effecten in je hoofd.. Van het vissersdorp waren we allesbehalve onder de indruk, we hebben al zo’n vissersdorp gezien in Phang Nga en dit was een kleinere, lelijkere variant. Snel zijn we doorgegaan naar een afgelegen strand. Daar hebben we een beetje gerust en gezwommen (Sam is de hele tijd bij me gebleven om me te ondersteunen als een oud vrouwtje..).

Rond 6 uur hebben we afgesproken met mevrouw Van Cauteren om ’s avonds samen Songkran te vieren. We nemen de taxi naar Pearl Beach, waar uiteindelijk niets te zien valt waardoor we afspreken aan White Sand Beach. Pearl beach ligt bijna in het noorden van het eiland, we moeten dus een heel eindje rijden met de taxi (een pick-up, met achteraan stoeltjes, een leuning en een dak). Langs de kant van de weg staan er overal mensen met emmers water, bekers, waterpistolen en zelfs met de lans. De taxichauffeur rijdt zeer traag voorbij de mensen zodat zij ons kunnen “zuiveren” met water. We waren doorweekt. Als het geluk voor het komende jaar afhangt van de hoeveelheid water die we over ons gekregen hebben, zal het een zeer mooi jaar worden. Wanneer we ontdekken dat Pearl Beach eigenlijk een rotsstrook is, nemen we terug een taxi om weer gezuiverd te worden door de menigte aan de kant van de weg. Dankzij de temperatuur (35°C) vinden we de zuivering niet echt storend. We lachen met elkaars gezichten als er en beker koud water gesmeten wordt en we zwaaien vrolijk naar de mensen als ze Happy New Year roepen na een geslaagde zuivering. Aan de telefoon waarschuwen we onze leerkracht dat ze niet haar beste kleren mag aandoen, zij heeft dat geïnterpreteerd als “ik kan een beetje nat worden” maar bij haar aankomst was zij en haar man drijfnat. Gelukkig blijft de temperatuur zeer aangenaam, waardoor de natte kledij nog meevalt. We gaan gezellig samen eten en we verrassen onze gasten met een klein geschenk om Songkran te vieren! Een biercondoom voor Ivan en een prachtige diadeem voor mevrouw Van Cauteren. Kleine attenties om hun bezoek mee af te sluiten want vanavond moeten we afscheid nemen. Na het eten zijn we nog een dessertje gaan eten en een cocktail gaan drinken in een beachbar. Nadien nemen we afscheid en kunnen we zonder zuiveringen een taxi naar ons hotel nemen.

Gepast afscheid nemen met een cocktail!

Op zaterdag gaat Songkran gewoon verder, we beslissen om vandaag eens heerlijk te luieren maar voor we dat doen beslissen we om naar het Amsterdam Café te wandelen waar we kaas zouden kunnen eten bij het ontbijt. We wandelen ongeveer 45 minuten in een verschroeiende hitte om te constateren dat het café gesloten is. We wandelen dan maar een beetje terug naar de Irish Pub “Paddy’s Palm Resort” om naast een man die als ontbijt 3 glazen Guiness gedronken had te ontbijten.

Voor we kunnen gaan luieren, brengen we een bezoekje aan een tweedehands boekenwinkel. We kiezen elk een boek om op het strand te lezen. Ik heb gekozen voor “Sister” een drama over twee zussen waarin ik me net iets te goed kan inleven maar het is ideaal om te verslinden op een strand onder de palmbomen. Wanneer we officieel met het luieren begonnen waren zijn de weergoden ons niet gunstig gezind. Dikke regendruppels bederven de pret en verplichten ons om naar een restaurantje te lopen. Omdat het niet beleefd is niets te drinken, bestel ik een bananenmilkshake en een bananenpannenkoek (een nieuwe verslaving vrees ik). Als het even later ophoudt met regenen, gaan we verder met het luieren. Als het boek te spannend of te aangrijpend is, ga ik ontspannen in het water. Heerlijk toch?

Afscheid nemen van het strand, de palmbomen, de zee, ..

Helaas moeten we morgen al afscheid nemen van het eiland en daarom verwennen we ons nog eens met een heerlijk diner..  

Regewolken kleuren de hemel.

Zondag pakken we onze koffers en gaan we nog een laatste keer zwemmen in de zee. Nu is het écht de laatste keer dat we het strand met palmbomen zien (heerlijk zo’n onverwacht reisje) dus moeten we op een degelijke manier afscheid nemen. Na een frisse duik komen er weer regenwolken en valt de regen met bakken uit de hemel. We moeten bijna vertrekken om op tijd de ferry te kunnen nemen maar na 10 sec. zouden we nat zijn tot op ons ondergoed. We wachten en wachten maar het blijft regenen. We lopen dan maar naar buiten en schuilen onder het afdak van een winkel. De taxichauffeurs profiteren van de regen en de prijs gaat weer eens de hoogte in. Uiteindelijk vinden we een chauffeur die slechts een beetje wil profiteren en die brengt ons naar het hotel. Wat we echter niet wisten, was dat het na Songkran een echte volksverhuis is naar het vaste land. We rijden ongeveer 40 minuten in plaats van de gebruikelijke 15 minuten naar het hotel. Daar aangekomen meldt de chauffeur ons dat we zelf naar de ferry moeten stappen, want we zouden er nooit geraken met de taxi. Ook onze gastheer zegt dat te voet gaan de enige mogelijkheid is. Via een binnenweg brengt hij ons een halve kilometer dichter bij de ferry maar er staat ons nog een tocht van 1,7 km te wachten in de verschroeiende hitte, met een reistas, twee rugzakken in de heuvels.

Maar het geluk was aan onze kant. Na 10 minuten stappen, stopt een man op een scooter. Hij draagt een T-shirt met het opschrift: “Rescue”. Hij en een andere man, met dezelfde T-shirt, stellen ons voor om ons naar de ferry te vervoeren. Met al de bagage zie ik het echter niet echt zitten om achter Sam te zitten (met drie op 1 scooter met onze bagage) maar gelukkig komt er nog een man aangereden die mij wil vervoeren. De toeristen in de minibusjes en in de taxi’s kijken vrij jaloers naar ons en wij genieten van het ritje op de scooter. Na vijf minuten racen, rijden doen ze in Thailand niet, arriveren we aan de ferry. Als we dit te voet hadden moeten doen, waren we uitgedroogd, hadden we een zonneslag en honderd en een wondjes op onze voeten want uiteraard waren we aan onze wandeling begonnen op slippers. We bedanken onze drie reddende, racende engels en kopen een ticket naar het vaste land. Daar staat ons busje om ons naar Surin te voeren en acht uur later lig ik terug in mijn metalen bed nadat ik eerst een dode kakkerlak en bijbehorende mieren heb weggeveegd. Het vervolg van onze periode aan de universiteit..